۱۸ ماه سخت گذشت

۱۸ ماه سخت گذشت؛ روزهایی که رنگ قلممان تیره شد و هر روز مجبور به انتشار اخباری تلخ و غم انگیر بودیم، اخباری که روحمان را تحلیل برد اما مجبور به گفتن چندباره آن شدیم تا شاید بتوانیم صحنه کوچکی از این واقعه وحشتناک را برای مردم جلوه دهیم تا بازهم شاید اوضاع کمی سبزتر شود.

هرچند که یکی از ارکان شغل خبرنگاری درگیر نشدن با حادثه برای نوشتن گزارشی بهتر است؛ اما این ویروس منحوس در دل و جانمان قوت گرفت و هر روز از غم مردمی که عزیزی را از دست می دادند تحت تاثیر قرار می گرفتیم.
دیدن غم مردم، نگرانی برای ابتلای خودمان و عزیزانمان به کرونا را کاهش می داد و هر روز با اشتیاق کمتر شدن آمار ابتلا و شنیدن خبرهای خوش در این حوزه به برنامه های پوششی می رفتیم اما متاسفانه قطار سیاه کرونا همچنان در حرکت است و خیال توقف نیز ندارد.
روزهای دوشنبه و جلسات ستاد مقابله با کرونا بی شک هیچ زمان از یاد من نخواهد رفت، روزهایی که تنش ها چاره نداشت و تمام فضا مملو از اشک، آه و حسرت بود، اما در میان تمام برنامه هایی که در طول این ۱۸ ماه حاضر شدم، حضورم در بهشت زهرا به یکی از بدترین خاطرات عمرم تبدیل شد و هر بار در زمان انتشار اخبار تلخ روزهای کرونایی صحنه‌های زمان تهیه گزارش از بهشت‌ زهرا در ذهنم مرور می‌شود. گویی زمان تهیه این خبر در متن داغ خانواده‌ها قرار داشتم، در این گزارش از نگرانی همراه ترس از فراغ دوری ابدی مادر و فرزند،از صف اجساد کرونای لعنتی و از درخواست تطهیرکنندگانی که کار روزانه‌شان چند برابر شده بود نوشتم.
به من می‌گفتند تو رو به خدا به مردم بگویید دورهمی نروند رعایت کنند؛ اینجا بوده از یک فامیل که پدر و مادر و همه فرزندان فوت شده‌اند. از اتفاقات عجیبی گفتند که در روزهای نخست شیوع این بیماری فرزندان از ترس ابتلا، به پیکر پدر نزدیک نمی‌شدند و تطهیرکنندگانی که شجاعانه در آن روزها به تطهیر متوفیان پرداختند.
حال پس از ۱۸ ماه تنها امید دارم که در پی این روز های تلخ، خبر مرگ این ویروس منحوس را در کل دنیا ببینم تا شیرینی تولید و توزیع واکسن بر دل و جانمان بنشیند و کرونا تنها خاطره ای تلخ در پس ذهنمان بماند.

لینک گزارش منتشر شده در خبرگزاری ایسنا

انتهای پیام